داغ دل

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود. برای همه ایده های ته نشینی که مدعیش بودم. برای همه خوب بودن ها دلم تنگ می شود. گناهی ندارم. با مردمانی هم آشیانه می شوم که گاهی طراوت باران را به سخره می گیرند. وقتی خورشید می بینند پرده ها را می کشند تا آفتاب پوستشان را لمس نکند. به خودکار فقط برای نوشتن نامه اداری نگاه می کنند. من دلم گرفت از مردمانی که تولد یکدیگر یادشان می رود. مردمانی که درد را نمی فهمند. عبور تندی دارند از حاشیه زندگی سردشان. عشق را نمی چشند. صدای قصه گفتن مادر بزرگشان را نمی خواهند. من بی طاقت شدم از همه بودن هایشان. گل سرخی اگر ببینند چهره کسی به ذهنشان نمی آید. به آب سنگ می زنند و از شکسته شدنش می خندند. زیر باران چتر می گیرند.
دلم برای سادگی آدم ها تنگ شده.برای بوی کاهگل.برای عطر یاس.برای دیدن سرخی گل انار.برای صدای پای آب.
من برای عشق دلتنگم...